Uchwyty do anten satelitarnych
Mocowania anten satelitarnych
Uchwyty do anten satelitarnych są jednym z najważniejszych elementów, decydującym o stabilnym zamocowaniu anteny. Im antena jest większa, tym uchwyt musi być solidniejszy. Wytwarzane są z rur stalowych, rzadziej aluminiowych. Uchwyty stalowe wytwarzane są z rur o średnicy 32, 38, 50 mm, aluminiowe z rury o średnicy 48 mm. Mogą być również gięte lub spawane pod kątem prostym. Wiele jest konstrukcji uchwytów, najpopularniejsze to mocowane do ściany, balkonowe proste, kątowe, z ruchomym ramieniem mocującym. Wśród parametrów uchwytu podaje się jego wysokość, średnicę rury, odległość od ściany, wymiary płytki mocującej.
O ich trwałości i odporności na korozję decydować będzie rodzaj i liczba warstw pokrycia. Najlepszej jakości uchwyty mają cztery rodzaje powłok ochronnych. Powłoki mogą być: trzy malowane (jasne, ciemne i alucynk) oraz jedna galwaniczna (np. Corab).
Cynkowanie uchwytów
Cynkowanie ogniowe to metoda zanurzeniowa. Oznacza to, że zarówno przygotowanie powierzchni, jak też powlekanie cynkiem odbywają się przez zanurzenie elementów konstrukcji w wannach, które zawierają kąpiele o odpowiednim składzie chemicznym. Taka technologia zapewnia możliwość dotarcia do każdej szczeliny, oczyszczenia jej i zabezpieczenia przed korozją. Końcowym etapem procesu cynkowania jest nałożenie powłoki cynkowej na czyste elementy stalowe, które zanurza się w rozstopionym cynku. Struktura i właściwości zależą od składu chemicznego podłoża stalowego, a także od jego grubości i konstrukcji. Przy spełnieniu określonych warunków dotyczących gatunku stali, szczególnie chodzi o zawartość krzemu i fosforu, a także przy odpowiednim skonstruowaniu elementów przeznaczonych do cynkowania, otrzymuje się powłoki antykorozyjne, wytrzymałe na uszkodzenia mechaniczne, ścieranie, erozję, udary, wolne od porowatości, wykazujące doskonałą przyczepność podłoża. W procesie cynkowania ogniowego otrzymuje się powłoki o grubości średnio od 70 do 150 mikrometrów. Ta grubość wystarcza, aby chronić stal przed korozją przez całe dziesięciolecia. Średnia trwałość powłoki cynkowej wynosi 30-50 lat. Drugi proces to cynkowanie galwaniczne – proces elektromechaniczny, który powoduje wytworzenie warstwy cynku na podłożu przewodzącym. Powierzchnia ocynkowana wykazuje w warunkach miejskiego środowiska korozyjnego od kilku do kilkunastu razy większą odporność korozyjną od stali, która nie została poddana procesowi cynkowania.
Mocowanie i ustawianie anten satelitarnych
Określenie kątów elewacji i azymutu anteny satelitarnej
Zalety telewizji satelitarnej
Zaletą telewizji satelitarnej jest możliwość odbioru praktycznie w każdym miejscu w kraju. Ustawienie anteny satelitarnej wymaga jednak większej wiedzy niż w wypadku anteny telewizyjnej. Trzeba ustawić bardzo precyzyjnie trzy kąty: elewacji, azymutu (określające położenie satelity) i kąt skręcania konwertera (minimalny przesłuch między polaryzacjami). Istnieją pewne ograniczenia montowania anteny w mieście. Musi być ona skierowana na południe, a na drodze sygnału z satelity do anteny nie może być budynków ani wzniesień. Najlepszym miejscem do montażu jest dach.
Uwaga! Maszt antenowy musi być ustawiony pionowo, aby wartości podawanych kątów elewacji i azymutu umożliwiły ustawienie anteny. Inaczej praktycznie nie będzie można poprawnie nakierować anteny na satelitę.
Ustawienie anteny satelitarnej jest znacznie trudniejsze niż do odbioru telewizji naziemnej.
Osoby nieinteresujące się techniką satelitarną powinny zlecić montaż i ustawienie anteny specjalistycznej firmie, natomiast osoby interesujące się techniką satelitarną poradzą sobie same. Poniżej opisano, na jakie czynności należy zwrócić uwagę przy montażu anteny. Pierwszą czynnością jest zamocowanie uchwytu anteny do ściany, balustrady balkonowej lub postawienie stojaka w odpowiednim miejscu.
Uchwyty ścienne są wykonywane ze stali, aluminium lub mosiądzu. Aluminiowe i mosiężne nie rdzewieją, stalowe powinny być zabezpieczone przed korozją, zazwyczaj są ocynkowane. Mocowanie uchwytu do ściany lub stojaka podłogi wymaga wiercenia czterech otworów i osadzenia w nich kołków do mocowania śrub. Przy mocowaniu uchwytów jest istotne zachowanie pionowego ustawienia masztu, wtedy zbędna będzie korekta kąta elewacji. Należy więc sprawdzić, czy ściana jest pionowa, a podłoga lub balustrada pozioma, inaczej trzeba będzie zastosować podkładki korygujące.
Wyjściem z sytuacji, gdy nie można mocować anteny do ściany lub dachu, są uchwyty do balustrad lub stojaki balkonowe. Uchwyt jest mocowany za pomocą obejmy do balustrady, a stojak balkonowy obciążony płytami, np. chodnikowymi, zapewniającymi całkowitą stabilność.
Mierniki satelitarne
Do ustawienia anteny wykorzystuje się proste lub bardzo skomplikowane mierniki, można skorzystać także z metod astronomicznych.
Do skierowania anteny w kierunku satelity jest potrzebny wskaźnik sygnału. Większość odbiorników satelitarnych ma wskaźnik sygnału, pokazujący jego siłę i jakość. Na ekranie telewizora można śledzić zmiany sygnału satelitarnego przy zamianie kąta elewacji, azymutu i skręcenia konwertera. Pomocny może być sygnał dźwiękowy. Im większa jest wartość sygnału satelitarnego, tym dźwięk jest powtarzany częściej.
Większość odbiorników satelitarnych zawiera instrukcję, jak ustawiać antenę.
Powinno być w niej zamieszczone zestawienie wymaganych kątów dla miejsca, gdzie się znajduje antena (największe miasta w Polsce) lub trzeba skorzystać ze stron internetowych. Poniżej zamieszczono krótką instrukcję ustawiania anteny na satelitę.
Zgodnie z danymi z instrukcji należy ustawić kąt skręcenia konwertera. Kąt odmierza się od pionu w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, wykorzystując skalę na konwerterze. Następnie ustala się wstępnie kąt azymutu przy pomocy kompasu i kąt elewacji, korzystając ze skali na zawieszeniu anteny. Miernikiem poziomu sygnału odbiornika satelitarnego wyświetlanym na ekranie telewizora sprawdza się poziomy sygnału siły i jakości. Zazwyczaj pierwsza pojawia się na wskaźniku wartość tzw. siły sygnału, co potwierdza poprawną instalację i połączenie z odbiornikiem satelitarnym, ale nie określa, z jakiego satelity odbieramy sygnał. Jeżeli siła sygnału zwiększa się przy zmianie kąta azymutu, kontynuuje się czynność do momentu, aż wartość będzie się zmniejszać. Jeżeli przy maksymalnej sile sygnału wskaźnik jakości wskazuje zero, oznacza to, że jest odbierany sygnał z innego satelity albo kąt elewacji jest źle ustawiony. Zmieniamy kąt elewacji. Jeżeli pojawi się sygnał jakości, zmieniamy nadal kąt elewacji do osiągnięcia maksymalnej wartości jakości sygnału. Może się zdarzyć, że jakość sygnału będzie większa od siły. Ważniejsza jest wartość sygnału jakości, potwierdzająca, że namierzyliśmy właściwego satelitę i na ekranie telewizora już powinien być widoczny obraz poszczególnych kanałów satelitarnych. Ostateczna czynność to korekta kąta skręcenia konwertera. Jednym z problemów z ustawieniem anteny są trudności w ustawieniu kąta azymutu – pomiar za pomocą kompasu jest mało dokładny i może być zakłócony metalowymi elementami, np. balustrady. Precyzyjne określenie kąta azymutu umożliwia metoda astronomiczna.
Metoda astronomiczna ustawiania anteny satelitarnej
W metodzie astronomicznej wykorzystuje się położenie słońca. Antenę ustawia się, kiedy azymuty słońca i wybranego satelity pokrywają się. Na stronach internetowych poświęconych ustawianiu anten satelitarnych dla określonego miejsca, np. miasta i satelity jest podawany dokładny czas, kiedy azymuty słońca i wybranego satelity pokrywają się, jest też podawany kąt elewacji słońca względem satelity. Pomiar wymaga przymocowania do anteny i ramienia sznurka według rysunku. W dzień słoneczny o wyliczonej godzinie i minucie należy, zmieniając kąt azymutu, czyli kręcąc anteną w płaszczyźnie poziomej, doprowadzić do tego, by cień sznurka pokrywał się ze środkiem ramienia konwertera. Te wstępne ustawienie kąta azymutu powinno już spowodować pojawienie się sygnału jakości na wskaźniku poziomu sygnału przy poprawnym ustawieniu kąta elewacji. Dokładne ustawienie anteny należy kontynuować, wykorzystując wskaźnik jakości sygnału odbiornika satelitarnego (widoczny na ekranie telewizora lub wyświetlaczu odbiornika). Wartości maksymalne jakości sygnału reguluje się, bardzo precyzyjnie przesuwając antenę o pojedyncze milimetry.
Czynności te może wykonywać jedna osoba (jeżeli antena jest na balkonie, wtedy każdą zmianę położenia można sprawdzić na ekranie telewizora) lub musi pomagać druga osoba, która obserwuje obraz i informuje operatora anteny. Jedna osoba może sobie poradzić z ustawieniem anteny, korzystając z miernika sygnału satelitarnego włączanego między odbiornik satelitarny i konwerter, lub jeżeli miernik może zasilać konwerter. Miernik ma skalę pokazującą poziom sygnału, a w niektórych jest podsłuch fonii kanału satelitarnego, do którego została dostrojona antena.
Sposoby ukrywania anteny satelitarnej
W dużych miastach w blokach zdarza się, że administracja nie pozwala umieszczać anten na balkonie. Można wtedy antenę schować przed wzrokiem administratora lub sąsiada. Jednym ze sposobów jest specjalne krzesło satelitarne, ukrywające antenę.
Antena jest mocowana do krzesła, a materiał oparcia przesłania ją. Gęstość materiału jest na tyle mała, że fale nie są tłumione i po odbiciu od talerza docierają do konwertera. Krzesło to powinno być ustawione na poziomej podłodze i trzeba też ustawić wymagane kąty azymutu, elewacji i kąt skręcenia konwertera, aby odbierać sygnał z danego satelity, a następnie osłonić antenę materiałem. Pamietać należy, aby nie potrącić krzesła, ponieważ całą procedurę trzeba będzie wykonywać od początku.
Innym sposobem schowania anteny na balkonie jest montaż anteny offsetowej w pozycji odwróconej.
Specjalny stojak z regulacją wysokości od 60 do 120 cm umożliwia mocowanie anteny tak, że padające fale będą po odbiciu do niej ogniskować się na konwerterze. Tak ustawiona antena na balkonie pozostaje niewidoczna z zewnątrz.
